Dag beste lezer van de Babbelaar,
Vorige week hadden we de eerste personeelsmiddag van 2025. Onze bedoeling was samen – met alle collega’s - uit te wisselen, van elkaar te leren en in dialoog te gaan rond hoe we van Regina Coeli een goede (nog betere) thuis kunnen maken voor al wie er vertoeft. Niet toevallig want dat sluit wonderwel aan op het thema van dit jaar: ‘Brugge(n)'.
Via dit thema willen we (stad) Brugge vooropstellen, waar heel wat bewoners en bezoekers mooie, spannende en ontroerende verhalen, ervaringen en weetjes over delen.
En daarnaast ook bruggen bouwen en versterken:
• De brug die we als samenleving willen bouwen tussen jong en oud, of jonger en ouder ...
• De brug tussen een geschiedenis van louter zorg in de woonzorgcentra naar zorg, wonen
en zinvol leven en beleven ...
• De brug tussen zoveel verschillende opleidingen en specialisaties in huis: zorg- en verpleegkundige, ergotherapeut, kinesist, pastoraal en maatschappelijk werker, specialist in de schoonmaak en keuken, psycholoog, technieker, administratie, ...
• De brug tussen verschillende teams: woonleefteam, keuken, schoonmaak, sociale dienst, technische dienst, directie, zorgteams, ...
In onze visie staat duidelijk dat we integraal willen werken, dat iedereen zijn schouders zet onder zorg, wonen en leven. Alleen, omdat we met z’n allen samenwerken vanuit verschillende opleidingen, kaders en functies, is dat in de praktijk niet altijd zo evident.
Er zijn heel veel verwachtingen die bij elk team en bij elke opdracht horen. Soms ook opdrachten die binnen een bepaalde tijd moeten worden uitgevoerd. We proberen allemaal een balans te vinden tussen de vele taken die moeten gebeuren en dit alles zo huiselijk mogelijk te organiseren en op maat van de bewoner/bezoeker. Wanneer collega’s en teams tijdens hun opdracht elkaars pad kruisen én wanneer we op dat moment ons eigen petje op hebben (zorg, keuken, schoonmaak, woonleefteam, …), missen we soms de brug naar elkaar. In de wandelgangen weergalmen dan vaak (voor-)oordelen naar de andere teams, vaak vanuit het niet weten of geen zicht hebben op de opdrachten van elkaar.
Er werd al heel wat geïnvesteerd om wonen, leven en zorg zoveel mogelijk in alles wat in Regina Coeli gebeurt, te integreren en in evenwicht te houden. We zetten ons hard in om onze visie samen uit te dragen via ons charter, geschreven door en voor bewoners en medewerkers (je ziet dit charter o.a. in het bushokje van De Lijn).
Zorg ìs wonen en leven ... Het loopt samen en door elkaar. Op de personeelsmiddag vorige week wilden we hiertoe uitwisselen, over teams en opdrachten heen: wat is goede zorg, wonen en leven? Hoe kunnen we hierin nog verder groeien?
Maar in de concrete voorbereiding van de middag, botsten we erop dat we nog vaak de taal en het fundament missen om hierover met elkaar in gesprek te gaan. Hoe geef je feedback aan een collega als je iets hoort of ziet wat niet strookt met onze visie, ons engagement, wat staat neergeschreven in ons charter? Je wil de collega waar je elke dag mee samenwerkt niet kwetsen? Je wil niet overkomen alsof jij alles weet? Je kent de collega van dat andere team niet (goed)? En eigenlijk ... weet je ook niet zo goed wat die collega allemaal aan taken en opdrachten te doen heeft ...
We beslisten om tijdens de middag – vooraleer in dialoog te gaan over de inhoud van ons werk - in te zetten op goed communiceren, elkaar durven en kunnen aanspreken, maw het sterker maken van de bruggen.
We nodigden ‘Imboorling’ uit, een organisatie die o.a. opleiding geeft rond ‘verbindend communiceren’. Om verwachtingen te leren benoemen maar ook datgene wat anders kan. Om te durven en mogen experimenteren en erop te kunnen rekenen dat je die ruimte krijgt van collega’s, maar ook feedback terug krijgt. Communicatie als fundament om samen, echt bewonersgericht te werken. Daar is het ons allemaal om te doen!
Ondertussen kregen we datzelfde ‘bad’ en geloven we erin een grote stap vooruit te hebben gezet.
• We leerden over commUNIceren: over U eN Ik, over ‘UNI’ wat samen betekent.
• We leerden dat we de keuze hebben, om te communiceren vanuit onze jakhals of vanuit onze giraf. De jakhals zit in elk van ons, net zoals de giraf. De vraag is welke de bovenhand krijgt.
• We leerden dat het soms goed is om drie keer onze tong te draaien (de giraf heeft een lange tong) vooraleer iets te zeggen.
• We leerden om vanuit verwondering te luisteren naar de ander: Oei? Aaaah?
• We leerden om altijd weer te vertrekken vanuit de feiten, en dan pas de brug te maken naar gevoelens, behoeftes en concrete verzoeken.
• We leerden eerst te proberen de ander te begrijpen vooraleer zelf begrepen te worden.
• We leerden dat we niet altijd de ruimte hebben om naar de ander te luisteren, soms moeten we eerst beter voor onszelf zorgen.
• ...
De komende weken en maanden gaan we er verder mee aan de slag. Verschiet dus niet wanneer u een van ons ziet rondlopen met jakhals- of giraffenoren of wie weet wel in een verkleedpak (vrijwilligersverantwoordelijke Dirk had er al zin in!). Het is onze manier om moeilijke, maar ook mooie zaken te kunnen benoemen, om samen verder te groeien in ons engagement t.a.v. jou. Om van Regina Coeli die plek te (blijven) maken waar we allen graag zijn.
Ik wens u heel graag, naar goede gewoonte, veel leesplezier met deze nieuwe Babbelaar.
Warme groet,
Els